علی شاهدیان- یکی از ادعاهای عموما پذیرفته شده درباره توافق ژنو این است که این توافق اجازه تداوم غنی سازی 5 درصد را به ایران داده است. بندی از توافقنامه که این ادعا از آن استخراج شده، چنین است: این درست است که مطابق این بند ایران مجاز است ظرف 6 ماه که گام اول در آن اجرایی می شود، با گستره و ظرفیت فعلی در نطنز به غنی سازی تا سقف 5 درصد ادامه بدهد اما نکته ای که عموما به آن توجه نمی شود این است که مطابق این بند ایران اجازه انباشت (accumulation) مواد تولید شده را ندارد و هر مقدار مواد که در این مدت تولید شود باید اکسید شود. نتایج این تحلیل چنین است: اولا، ذخیره مواد 5 درصد ایران ظرف 6 ماه آینده نه فقط افزایش نمی یابد بلکه احتمالا کاهش هم خواهد یافت چرا که ایران مجبور است مقداری از مواد موجود 5 درصد خود را صرف تحقیق و توسعه کند. بنابراین در انتهای ماه ششم، ذخیره مواد 5 درصد ایران که اکنون چیزی حدود 1000 کیلوگرم است، اگر کم نشده باشد، قطعا افزایش نخواهد یافت. ثانیا، اگر دقیق باشیم، از لحاظ فنی، زمانی می توان گفت ایران اجازه غنی 5 درصد دارد که اجازه انباشت مواد ناشی از این غنی سازی را داشته باشد. وقتی بنا باشد حتی یک گرم از موادی که ایران تولید می کند انباشت نشود، عملا، این موضوعی تفاوتی با اینکه اساسا سانتریفیوژهای ایران در این مدت نچرخیده باشند ندارد. ثالثا، تقریبا بی معناست که گفته شود بناست با این مواد، سوخت راکتور بوشهر ساخته شود چرا که سوخت بوشهر تقریبا برای مدت 5 سال به طور کامل از جانب روسیه تامین شده است.
[1] ایران تصمیم گرفته است به محض آماده شدن خط تبدیل هگزا فلورید اوانیوم (UF6) با غنای پنج درصد به دی اکسید اوانیوم (UO2)، ظرف مدت شش ماه، هگزا فلورید اوانیوم (UF6) را که به تازگی تا 5 درصد غنی شده است به اکسید اورانیوم تبدیل کند؛ مطابق با آنچه در برنامه عملیاتی تأسیسات تبدیل اعلام شده به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، ذکر شده است.
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
