کمیل تقی پور :

قسمت دوم

مبادله های بی نتیجه

فردای آن روز ایران نامه ای به آژانس انرژی اتمی نوشت و این نهاد بین المللی را در جریان تصمیم خود قرار داد.

اما یخ بن بست ایران و غرب در تهیه سوخت راکتور تحقیقاتی تهران تنها 4 روز پس از اعلام آمادگی تهران برای تولید سوخت 20 درصد آب شد.

23 بهمن 88 کشورهای گروه وین شامل فرانسه، روسیه و آمریکا پیشنهاد مبادله سوخت را مطرح کردند.

 مبنای این پیشنهاد، مبادله اروانیوم 3.5 و 5 درصد ایران با سوخت 20 درصد بود. به این معنا که ایران باید بیش از 1200 کیلوگرم اورانیوم  کمتر غنی شده خود را به روسیه منتقل می کرد تا یک سال بعد، 120 کیلوگرم اورانیوم 20 درصد از کشورهای روسیه ، فرانسه و آمریکا دریافت کند.

ایران دلایل بسیاری برای رد این پیشنهاد داشت. ساده ترین آن بی اعتمادی به این کشورها بود چرا که روسیه، آمریکا، فرانسه که به گروه وین معروف شده بودند حاضر نشدند در ازای دریافت 1200 کیلو اورانیوم 5 درصد، ضمانت بدهند که سر موعد اورانیوم 20 درصد را در اختیار ایران بگذارند.

ایران با رد این طرح به جای مبادله در خاک روسیه پیشنهاد داده بود که در خاک ایران مبادله هسته ای صورت گیرد که مورد قبول گروه وین قرار نگرفت.

اواخر اردیبهشت سال بعد بود که ایران برای تهیه سوخت راکتور تهران طرحی را مطرح کرد که ترکیه و برزیل دو ضلع از چهار ضلع این طرح بودند.

بر اساس این طرح که مبنای بیانیه تهران شد ایران در ازای 1200 کیلوگرم اورانیوم 3.5 درصد که در ترکیه به امانت می گذاشت ، 120 کیلوگرم اکسید اورانیوم 20 درصد تحویل می گرفت.

ایران در این بیانیه دو ابتکار برای فرستادن توپ به زمین کشورهای غربی به خرج داد.

اول اینکه مفاد بیانیه تهران باید به تصویب گروه وین برسد و دوم آنکه در این بیانیه قید شده بود ترکیه هر زمانی که ایران بخواهد باید اورانیوم های به امانت گرفته شده را بازپس دهد.

ایران با  استناد به بندهایی از بیانیه تهران که صراحتا بر حق هسته ای ایران تاکید می کرد تقریبا میدانست کشورهای گروه وین به ویژه آمریکا مخالفت خود را با این طرح اعلام می کنند ولی مخالفت آمریکا راه مناسبی برای نشان دادن عدم حسن نیت مقامات این کشور به افکار عمومی جهان و کشورهای دیگر بود.

علاوه بر این ایران با نشان دادن عدم حسن نیت ایالات متحده مسیر را برای توجیه آژانس و افکار عمومی برای تولید اورانیوم 20 درصد هموار می کرد.

همچنین با قید شرط دوم این احتمال را نیز در نظر گرفت که در صورت موافقت گروه وین با بیانیه تهران ضمانتی مطمئن برای "ناپدید شدن" اورانیوم خود به دست بیاورد.

البته آمریکا نیز نقشه ای برای بیانیه تهران داشت.

رئیس جمهور برزیل و نخست وزیر ترکیه پیش از اینکه به ایران بیایند، اوباما را در جریان طرح ایران گذاشته بودند و با چراغ سبز آمریکا ذیل این بیانیه را امضا کردند.

آمریکا می دانست که نادیده گرفتن روسیه در مبادله هسته ای از سوی ایران سبب می شود کرملین با کاخ سفید برای اتخاذ موضعی مشترک علیه جمهوری اسلامی همراه شود.

برای همین اوباما هر چند می دانست که  رد بیانیه تهران در آن شرایط به وجهه کشورش به ویژه نزد مقامات ترکیه و برزیل آسیب می زند اما برای تصویب قطعنامه علیه ایران و همراه کردن روسیه با خود این ریسک را انجام داد.

البته آمریکا گمان نمی کرد که ایران به فناوری پیچیده غنی سازی اورانیوم در مقیاس صنعتی دست پیدا کرده است و به زودی این خبر همانند بمبی منفجر خواهد شد.

فناوری به قیمت خون 4 دانشمند هسته ای

تقریبا چهار ماه بعد از بیانیه تهران و در شهریور ماه 89 ایران اعلام کرد موفق به تولید 25 کلیوگرم اورانیوم 20 درصد در نطنز شده است. ایران ماهانه می توانست یک تا دو کیلوگرم اورانیوم 20 درصد تولید کند.

پیش از این و در بهمن ماه 88 ایران از عزم خود برای تولید اورانیوم 20 درصد خبر داده بود و دوربین های آژانس نیز چرخش سانترفیوژها به منظور تولید اورانیوم با این غلظت را ثبت می کردند اما کشورهای غربی با توجه به تعداد کم سانترفیوژها در نطنز و همچنین پیچیدگی غنی سازی 20 درصد در مقیاس صنعتی این موضوع را جدی نمی گرفتند.

با این حال ایران به فناوری غنی سازی 20 درصد دست پیدا کرده بود. شهید شهریاری توانسته بود با اتصال دو آبشار 164 سانترفیوژی به یکدیگر (328 سانترفیوژ) و دستیابی به فرمول پبچیده تزریق اورانیوم 5 درصد به اولین سانترفیوژ این دستاورد را برای ایران به ارمغان آورد. دکتر شهریاری همچنین با پی بردن به فرمول ساخت صفحات سوخت که برای تبدیل شدن اورانیوم 20 درصد به سوخت، وجود این صفحات لازم و ضروری بود عملا ایران را در تولید سوخت 20 درصد خودکفا کرد.

این دانشمند هسته ای 8 آذرسال 89 توسط تیم های تروریستی وابسته به رژیم صهیونیستی ترور شد. پیش از شهید شهریاری، و در دی ماه سال 88 دکتر علیمحمدی از دانشمندان هسته ای کشور و از همکاران وی توسط عوامل موساد به شهادت رسیده بود.

مردادماه 1390 دکتر رضایی نژاد و 22 دی ماه همان سال مصطفی احمدی روشن که گفته می شد از دانشمندان جوانی بوده که در پروژه فردو فعالیت می کرده، ترور شده و به شهادت رسیدند. 

آژانس انرژی اتمی سه روز پیش از اعلام خبر ترور احمدی روشن و در تاریخ 19 دی 1390 در اطلاعیه ای اعلام کرد که «ایران اورانیوم با غلظت 20 درصد را در تاسیسات فردو آغاز کرده است.» این اقدام البته با انتقاد آمریکا و اتحادیه اروپا روبرو شد.

کشورهای غربی مدعی بودند که ایران زیر پوشش فن آوری صلح آمیز هسته ای در جهت تولید بمب اتمی قدم بر می دارد.

ادعای آنان این بود که اروانیوم 20 درصدی کاربرد دوگانه دارد و هم می تواند در تحقیقات پزشکی و تولید رادیو دارو استفاده شود و هم می تواند مورد استفاده برای تولید بمب اتم قرار گیرد.

ما به ازای غنی سازی 20 درصد چیست؟

پس از آن بود که  تعطیلی یا توقف کار این کارخانه همواره یکی از خواسته های طرف مقابل به حساب می آمد.

سرانجام در آلماتی 2 دو طرف با محوریت موضوع 20 درصد به نقطه مشترکی درباره توافق هسته ای نزدیک شدند.

بخشی از این توافق تعلیق غنی سازی 20 درصد به مدت "6 ماه" بود. البته در همین مدت نیز تمام سانترفیوژهای فردو که اورانیوم 5 درصد تولید می کردند می چرخید.

از سوی دیگر ایران به مقدار نیاز خود اورانیوم 20 درصد را تبدیل به سوخت می کرد. این یعنی آنکه ایران می توانست بیش از نیمی از اورانیوم 20 درصد خود را به اکسید تبدیل نکند و بر روی کاغذ همچنان قابلیت غنی سازی 20 درصد همچنان پابرجا بماند. 

در مقابل این گام ایران، غرب باید متعهد می شد که «تمام تحریم های نفتی و بانکی» را لغو کند.

پاسخ 1+5 به این پیشنهاد "نه" نبود. آنها از ایران وقت خواستند تا بروند در پایتخت های کشورهای خود با مقامات کشورشان رایزنی کنند.

غنی سازی 20 درصد در ژنو چه سرنوشتی پیدا کرد؟

در ژنو 6 نیز میراث شهید شهریاری یعنی غنی سازی 20 درصد محور مذاکرات بود و 1+5 توانست ایران را متقاعد کند این سطح از غنی سازی را به حالت تعلیق درآورد.

بر اساس این توافقنامه اولین بند از اقدامات داوطلبانه ایران به موضوع غنی سازی 20 درصد اشاره دارد:

" نیمی از اورانیوم موجود غنی شده 20 درصد را به صورت اکسید 20 درصد برای تولید سوخت راکتور تحقیقاتی تهران ذخیره نماید. بقیه UF6 20 درصد را به مواد کمتر از 5 درصد رقیق نماید. خط برگشت پذیر وجود نداشته باشد. (نتوان دوباره آن را به 20 درصد تبدیل کرد)"

دومین بند نیز به موضوع غنی سازی 20 درصد اشاره دارد:

"ایران اعلام می کند برای این دوره 6 ماهه اورانیوم را به سطح بالاتر از 5 درصد غنی سازی نکند."

بر اساس بند سوم نیز ایران پذیرفت تاسیسات نطنز و فردو که در آن غنی سازی اورانیوم با غلظت 20 درصد صورت می گرفت را گسترش ندهد. یعنی ایران این اجازه را نمی یابد حتی سانترفیوژهای مورد نظر خود را در این تاسیسات بدون آنکه بخواهد آنان را به راه بیاندازد، نصب کند.

ایران در ژنو 6، 27 امتیاز داد که یکی از بزرگترین این امتیازها تعلیق غنی سازی 20 درصد و اکسید کردن ذخایر اورانیوم 20 درصدی بود . امتیازی که در آلماتی 2 به تنهایی با رفع تحریم های بانکی و نفتی متوازن بود.

حال علی اکبر صالحی یک روز مانده به سالگرد ترور شهید شهریاری گفته است: «(بر اساس توافقنامه ژنو) فقط قرار است ما تولید اورانیوم تا غنای 20 درصد را متوقف کنیم . این درحالی است که از ابتدا هم برنامه ای برای تولید مواد 20 درصدی نداشتیم .

در دوره آقای آقازاده ایشان نامه نوشتند به آژانس که برای راکتور تهران سوخت 20 درصد نیاز داریم و در اولین دوره حضور بنده در سازمان این درخواست پیگیری شد که آن ها له دلایل مختلف از ارائه آن خودداری کردند و متخصصان ما خودشان 20 درصد را تولید کردند اما باز هم تاکید می کنیم ما قصد تولید اورانیوم تا غنای 20 درصد نداشتیم....

الان حدود 190 کلیوگرم U3O8  داریم. میزان ذخایر اورانیوم 20 درصدی ما نیاز راکتورهای مان را در آینده برطرف خواهد کرد و اگر خواستیم راکتور جدیدی بسازیم همان زمان اقدام به برطرف کردن نیازمان می کنیم.

صالحی اظهار کرد: ممکن است برخی ها به دور از واقعیت های فنی بگویند باید غنی سازی 20 درصدی را حفظ کنیم اما این جا فقط بحث های سیاسی مطرح نیست، الزامات فنی هم وجود دارد.?

الزامات فنی بهانه ای شده است برای تعلیق فناوری غنی سازی 20درصد. البته مشخص است که بحث های سیاسی که در توافقنامه ژنو عینیت یافت سبب شده سانترفیوژهای پیشرفته ایرانی برای تولید اورانیوم دیگر نچرخد. علی اکبر صالحی پس از شهادت دکتر شهریاری گفته بود: «برای ساخت صفحات سوخت، ما نیاز به تکنولوژی جدیدی داشتیم. اصلا ما چرا تقاضای سوخت کرده بودیم؟ برای اینکه بلد نبودیم بسازیم! و خب در محاسبات هسته‌ای کسی را نداشتیم و همچین محاسباتی نیز پیش از این انجام نشده بود. اما شهید شهریاری با اعتماد به نفسی که داشت، و ما هم با اعتقادی که به ایشان داشتیم، این کار را به ایشان واگذار کردیم و ایشان هم به خوبی آن را انجام دادند. یعنی اگر در آن زمان شهید شهریاری می‌گفت که من مثلاً 10 میلیارد تومان دستمزد می‌گیرم تا این کار را انجام دهم، ما مجبور بودیم که بدهیم؛ هر چه می‌گفت، مجبور بودیم که بدهیم برای اینکه کس دیگری نبود که این کار را انجام دهد. تنها کسی که در مملکت می‌توانست این کار را انجام دهد، شخص شهید شهریاری بود ولاغیر».